10 Shtator, 1467: Një Ditë e Qetë në Krujë, Por Shpirti Ngjan i Trazuar

Era e ftohtë e mëngjesit të shtatorit depërton nëpër dritaren e kështjellës, duke sjellë me vete aromën e lagështisë dhe të tokës së lagur. Një ditë e qetë, për nga pamja e jashtme. Dielli shkëlqen me butësi, duke ndriçuar muret e Krujës, të cilat kanë qëndruar burrërore ndaj sulmeve të panumërta të armiqve. Por brenda kështjellës, në zemrën time, qetësia është vetëm një fasadë e hollë, mbi një stuhi të thellë mendimesh.

Është viti i 1467-të. Tetë vjet kanë kaluar që kur përballova ushtrinë osmane në fushën e betejës, tetë vjet që lufta i ka mbajtur duart e mia të zëna, zemrën time të rrahur si një daulle lufte. Në çdo sulm, në çdo fitore, kam shijuar një moment të ëmbël triumfi, vetëm për t’u përballur me një realitet të hidhur, atë të një lufte të pafundme. Luftë e lodhshme, e gjatë. Një luftë që po e gëlltit Shqipërinë ngadalë por sigurt.

Sot, shikoj nga dritarja, dhe shikoj Krujën, zemrën e rezistencës sonë, e rrethuar nga malet e larta. Malet të cilat kanë parë gjithçka – fitore dhe humbje, gëzim dhe dhimbje, shpresë dhe dëshpërim. Ato janë dëshmitarët e heshtur të sakrificave të panumërta të popullit tonë. Sa shumë gjëra kanë ndodhur që nga ajo ditë kur u ngrita në krye të ushtrisë shqiptare... Kaq shumë gjak është derdhur.

Së fundmi, ndiej peshën e viteve mbi supet e mia. Trupi është i lodhur, por shpirti vazhdon të luftojë. Sjellja e fitores mbi osmanët ka qenë një betejë e gjatë dhe e lodhshme. Ajo kërkoi jo vetëm forcë fizike, por edhe aftësi diplomatike dhe një kuptim të thellë të politikës. Përgjithmonë duhet të balancoja midis nevojës për të mbajtur aleatët tanë dhe nevojat e vendit tim.

Një nga momentet më të vështira ishte tradhtia e disa aleatëve tanë. Si mund të besosh njerëzit, kur shumë janë të gatshëm të shesë tokën e tyre për pak arit? Ky dyshim është një armiq i heshtur, i fshehur, që nganjëherë më vjen më shumë frikë se sa armiku i dukshëm.

Më shqetëson gjithashtu sëmundja ime. Dhimbjet janë të shpeshta dhe lodhja është e pandashme nga unë. Shpesh mendoj për të ardhmen e Shqipërisë pa mua. Kush do të mbajë flamurin e lirisë? Kush do të udhëheqë luftën kundër pushtimit osman?

Por, prapë, shpresoj. Shpresa është ajo që na ka mbajtur gjallë gjatë gjithë këtyre viteve. Shpresa për një të ardhme të lirë dhe të pavarur për Shqipërinë. Shpresa për një tokë ku fëmijët tanë mund të rriten pa frikën e pushtimit. Shpresa për një vend që do të lulëzojë në paqe dhe prosperitet.

Më pas, mendoj për familjen time. Gruaja ime, Donika, që ka qëndruar pranë meje gjithmonë, në triumf dhe në dështim. Fëmijët e mi, të cilët shpesh i shoh në ëndrra, të rritur, të fortë, duke e mbrojtur trashëgiminë e të parëve të tyre. Mendoj për ta dhe një valë e ngrohtë më përshkon trupin. Ata janë arsyeja që unë vazhdoj të luftoj, arsyeja që unë nuk dorëzohem.

Një zë i lehët më çon nga mendimet e mia. Është një ushtar i ri, me sy të zjarrtë. Ai sjell një mesazh: delegatë nga një fshat i vogël malor kanë ardhur për të dhënë besën e tyre të përjetshme. Kjo është ajo që mban shpresën gjallë.

Ndërsa nata bie mbi Krujë, unë vazhdoj të shkruaj. Shkruaj për të kujtuar, për të reflektuar, për të dhënë dëshmi për atë që po ndodh në këtë kohë të vështirë. Shkruaj për të lënë pas një trashëgimi, një dëshmi të luftës, e cila shpresoj të lexohet nga brezat që do të vijnë. Dhe ndërsa përfundoj këtë hyrje të ditës së sotme, një gjë mbetet e qartë: Lufta vazhdon, por shpresa nuk vdes kurrë.